mjr Henryk Sucharski (ur. 12.11.1898 w Gręboszowie, zm. 30.08.1946 w Neapolu) – major Wojska Polskiego, w kampanii wrześniowej 1939 r. komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.
Henryk Sucharski był czwartym dzieckiem Stanisława i Agnieszki z domu Bojko. W latach 1909-1917 uczył się w II Cesarsko-Królewskim Gimnazjum w Tarnowie. Służbę wojskową rozpoczął w armii austriackiej 13.02.1917r. w batalionie zapasowym 32. Pułku Strzelców w Bochni. 17.11.1917r. zdał tzw. maturę wojenną. W 1918r. został wcielony, jako kadet-aspirant, do 9. kompanii 32. Pułku Strzelców we Włoszech. Po powrocie do niepodległej Polski 7.02.1919r. został powołany do służby w Wojsku Polskim w 16. Pułku Piechoty w Tarnowie. W marcu przeniesiony na front czeski do Cieszyna. W czerwcu awansowany do stopnia kaprala. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, pod koniec października 1919r., Sucharskiego przeniesiono na front litewsko-białoruski, gdzie we wrześniu został podchorążym, a w styczniu 1920 podporucznikiem i dowódcą kompanii w batalionie szturmowym 6. Dywizji Piechoty. Za odwagę i inicjatywę w dowodzeniu bitwą pod Połonicą-Bogdanówką (30.08.1920) przedstawiony został do odznaczenia Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy, który wręczono mu w 1922r. Ponadto za męstwo na polu chwały otrzymał Krzyż Walecznych. Pod koniec 1921r. został przyjęty do zawodowej służby wojskowej, podczas której awansował kolejno: w 1922r. na stopień porucznika, w 1928r. kapitana i 1938r. majora. 3.12.1938r., z rozkazu szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, Henryk Sucharski objął stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, którą dowodził do momentu kapitulacji 7.09.1939r. Tego dnia, o godzinie 10.15, zarządził wywieszenie białej flagi i osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji. W uznaniu bohaterstwa i niezłomnego ducha załogi Westerplatte, dowództwo niemieckie pozwoliło majorowi Sucharskiemu odejść do niewoli z szablą przy boku. Wraz z innymi oficerami został odwieziony do Hotelu Centralnego w Gdańsku. Następnie był przetrzymywany kolejno w obozach Stablack, Reisenburg (Prabuty), w Oflagu IV A Hohenstein, Oflagu II B Arnswalde (Choszczno), Oflagu II D Gross-Born (Borne Sulinowo-Kłomino). W marcu 1945r. podczas ewakuacji obozów jenieckich uległ wypadkowi i trafił do szpitala niedaleko Schwerin. Po uwolnieniu, w lipcu 1945r., przedostał się do dowództwa 2. Korpusu Polskiego we Włoszech. W styczniu 1946 został przyjęty do służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6. Baonu Strzelców Karpackich. Od 19 sierpnia przebywał w brytyjskim szpitalu wojskowym w Neapolu, gdzie zmarł 30.08.1946r. na zapalenie otrzewnej. Został pochowany 1 września na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima w prowincji Bari we Włoszech. 21.08.1971r. szczątki majora Sucharskiego zostały ekshumowane i przewiezione do Polski. 1.09.1971 urnę z prochami udekorowano Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari i złożono na Westerplatte.
